Rodzina

Dnia 8 listopada 1902 roku w katedrze w Tarnowie Jan Szczepanik zawarł związek małżeński z Wandą z domu Dzikowską. Zapowiedzi wyszły w Wiedniu w parafii św. Karola, na co Pan młody przedstawił odpowiednie zaświadczenie. Jan miał wówczas 30 a Wanda 23 lata. Świadkami na ślubie byli: urzędnik Paweł Henisz oraz Alfred Dzikowski - kupiec, obywatel Lwowa. Ślubu udzielał ks. kanonik lwowski Jan Stopczyński. Do aktu ślubnego dołączona została pisemna zgoda ojca Wandy na poślubienie jego córki. Młodzi małżonkowie zamieszkali w Wiedniu gdzie kupili mieszkanie. Lata 1901 - 1906 były najpiękniejszym okresem w życiu rodzinnym Szczepanika. Sam intensywnie pracował w swoich laboratoriach, żona spędzała czas na nauce języka niemieckiego.

Po raz pierwszy Szczepanik został ojcem 8 października 1904, kiedy to na świat przyszedł syn Andrzej. Niestety w wieku 3 lat dziecko zginęło tragicznie, kiedy będąc pod opieką niani wpadło do studni.

Syn Zbigniew, który urodził się w 1906 r. i miał okazję poznać pracę Wynalazcy (w chwili śmierci ojca miał 20 lat), kontynuował badania i propagował dokonania Jana Szczepanika (patrz popularyzatorzy) Zbigniew Szczepanik, inżynier, poszedł w ślady ojca zajmując się pracą wynalazczą. Po śmierci matki opiekował się archiwum Szczepanika, które później spłonęło podczas powstania warszawskiego 1944 r. To najstarszy syn Zbigniew odziedziczył także nazwisko dziadka i posługiwał się dwoma: Szczepanik-Dzikowski.
Kolejne dzieci to młodszy od Zbigniewa o dwa lata Bogdan i ur. w 1912 r. - Bogusław. Bogdan Szczepanik studiował na Politechnice lwowskiej i wspierał swego brata w kontynuowaniu prac ojca. Bogusław Szczepanik był pracownikiem banku, uczestnikiem ruchu konspiracyjnego podczas drugiej wojny światowej. Aresztowany przez Gestapo zginął w więzieniu we Wronkach.

Jedyną córką Wandy i Jana Szczepaników była Maria (ur. 1914) zwana przez rodzinę Lalą. Maria Szczepanik, po mężu Zboińska, najdłużej pielęgnuje pamięć po sławnym ojcu i gromadzi pamiątki świadczące o jego życiu i działalności wynalazczej. Zapisała swoje wspomnienia o ojcu (w chwili Jego śmierci miała 12 lat), matce i braciach. Udostępnia autorom opracowań i uczniom szkół patronackich. Uczestniczy w uroczystościach nadawania imienia szkołom, spotyka się z młodzieżą.
Żona Wanda przeżyła Szczepanika o 16 lat. Ze względu na studia dzieci najpierw przeniosła się z nimi do Krakowa a w 1932 r. zamieszkała w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 21. Zmarła tam w 1942 r.