- Siorb - resztki waniliowego szejka wypływają z jednorazowej, plastikowej rurki. Ostatnie siorb. I siorb. Zalega cisza.
Szybko rachunek w głowie: małe frytki, szejk i cola w proporcji pół na pół z wodą. Rzędy cyfr przesuwające się bardzo szybko. Kilka monet pozostawionych przy stoliku. Ostatni przyklejony uśmiech pani przy kasie.
- Janek! – już przy drzwiach dopada go grupa znajomych z osiedla.
- Janek… jak ten gość z „Czterech pancernych” - myśli.
Kalkulacja. Nie. Nie opłaca się wyjść z nimi do miasta. Wkłada ręce do kieszeni sztruksowych stopni. Odchodzi. Genialne myśli kiełkują w jego głowie.
- Kiedyś będę kimś – powiedział do gołębi na dachu.
Filozoficzne KIEDYŚ.
Bezpowrotnie umarli Tetmajer i Staff.
Oni już byli. Mieli swoje pięć minut w szołbiznesie. Zatrzymał się.
Równaj się do najlepszych – głos sumienia. Lekki dreszcz przebiegł po jego plecach. Kręg po kręgu.
Chaos. Poplątane słowa jak nici w Krośnie.
- Poproszę pomysł na życie. Raz. Na wynos. Szybko.
Milczący, zamyślony Mikołaj Kopernik. Nic nie odpowiedział. Zastygł w bezruchu jak posąg. Niegrzecznie nie odpowiadać na zadane pytania.
Czy w ogóle ma prawo do TAKICH marzeń?
Czy nie żąda od losu zbyt wiele?
Zrobi to. Opowie wnukom o dziś.
O tym dniu, kiedy podjął decyzję.
- Być kimś – jak śmiesznie to brzmi w ustach wciąż jeszcze dziecka. – Za 20, 50… może 100 lat o moich odkryciach będzie głośno na całym świecie.
Rewolucja. Zmiany. Wygrane marzenia. Nazwisko na pierwszych stronach gazet.
- Za 50 lat, kiedy… Stop. Zielone światło. Przejście dla pieszych. Ukradkowe spojrzenia kierowców zza przyciemnianych szyb. Szybkim krokiem kieruje się w stronę domu.
Powtarza wersy Bruna Jasieńskiego:
Teraz jestem słoneczny, siebie pewny i rad.
Idę młody, genialny, trzymam ręce w kieszeniach.
Ale najpierw wejdzie do pokoju, ściągnie buty, weźmie głęboki oddech i zrobi to. Niech świat o nim usłyszy. To on. Jan Szczepanik. Polski Edison.
Jeszcze o mnie usłyszycie!